اگر در جامعه باشی و سالم زندگی کنی مهمه!
یادمه یکبار خدمت حاج آقا شایسته از سختی روزگار و بد بودن شرایط جامعه ناله میکردیم.
یکی گفت در محل ما فردی زندگی میکنه که برای دوری از این وضع بد جامعه چند سال از خونه اش بیرون نیامده!
حاج آقا وقتی اینو شنیدند چهره شان تو هم رفت و گفتند: مگه من تو همین جامعه نیستم! امگه منم جوان نبودم! مگه خانمها برای خرید مغازه من نمی آمدند! حتی یکبار هم نگاه نکردم. مابقی پولشون رو میگذاشتم رو ترازو خودشون بردارن، به دستشون نمیدادم. هزار کیلو هزار کیلو آبلیمو فروختم حتی یک گرم آب قاتیش نکردم! اگر در جامعه باشی و سالم زندگی کنی مهمه!
بعد حاجی داستانی تعریف کرد که عارفی مدتها در غار به عبادت پرداخت و صاحب کراماتی شد و دید که می تواند آب را در غربال نگه دارد. به شهر برگشت و به دکان طلافروشی برادرش رفت و دید که کرامات برادر طلافروشش از او بیشتر است و می توند آتش را روی پنبه نگه دارد!! برای لحظاتی کاری پیش آمد و برادر باید بیرون میرفت و دکان را به عارف سپرد. سپس خانمی وارد مغازه شد و خواست النگوهایش را بفروشد. همین که دست عارف به دست خانم خورد آب از غربال ریخت، در حالیکه آتش هنوز روی پنبه بود!
با خونه نشینی و غار نشینی اگر کراماتی هم بدست بیاد با اولین غفلت میره. ایمان باید آبدیده باشه.
البته آدم باید به حد نیاز در جامعه حضور داشته باشه چراکه خلوت و حساب کشیدن از خود بسیار لازمه.
